-Piše: Jovo Pejović

Dugo smo vjerovali da će 12. jul 1941. godine ostati za vijek vjekova najsramniji datum u istoriji Crne Gore. Tada je, po direktivi imperijalista, na Cetinju sazvana crnogorska skupština koju je predstavljao jedan dio crnogorskih federalista. Na ovoj skupštini donijet je proglas i po receptu okupatora Crna Gora je proglašena za slobodnu monarhiju pod pokroviteljstvom fašističke Italije. Istom deklaracijom upućena je molba italijanskom kralju Viktoru Emanuelu da odredi namjesnika Kraljevine Crne Gore. Čim se saznalo za ove odluke, narod Crne Gore nije časio ni časa već se u noći između 12. i 13. jula 1941. godine digao na masovni ustanak da opere ljagu s lica Crne Gore. Danas se politika aktuelne vlasti u Crnoj Gori u svemu poklapa s onom od 12. jula 1941. godine, samo što su sada novi pokrovitelji te i takve politike oličeni u NATO paktu i zapadnim silama. Ono što posebno treba da zabrine sve patriotske snage u Crnoj Gori je što se ovaj scenario sprovodi kroz vješto upakovane manipulacije režima koji se predstavlja nastavljačem tradicije NOBA-a i revolucije, a u praksi dosledno sprovodi stavove iskazane u deklaraciji od 12. jula 1941. godine. Da li su građani izgubili kopču sa svojom istorijom i sa istorijom Crne Gore ili je nasilna asimilacija vrijednosti koju su Crnu Goru činile bastionom slobode ušla u završnu fazu? Dvanaesti jul 1941. godine i odluke koje su tog dana donesene trajale su nepun dan. Narod je masovno ustao da skine ljagu s lica Crne Gore, ali i pored svega ovaj datum se nije mogao izbrisati iz istorije. On je godinama bio opomena svima kako prolaze oni koji udaraju na čast i obraz Crne Gore, ali i da se takvi trenuci u našoj istorijskoj prošlosti više nikad ne ponove. Jedan sramni dan u viševjekovnoj istoriji potisnuli su mnogi drugi. U gotovo tridesetogodišnjoj vladavini aktuelnog režima. Nabrajanje tih datuma i događaja oduzelo bi mnogo prostora i vremena, ali priznanje lažne države Kosovo, glasanje da ta lažna država uđe u Unesko, slanje naših vojnika u mirovne misije na Kosovu, uvođenje sankcija Rusiji i ulazak Crne Gore u NATO predstavljaju nove velike sramote koja će trajno ostati upisane u našoj istoriji, a zbog kojih će se stidjeti generacije koje dolaze. Učešće vojnog atašea Crne Gore u Hrvatskoj u obilježavanju dvadesetrogodišnjice vojno- policijske akcije „Oluja“ je čin veleizdaje ravan svim pomenutim izdajama. Vojska Crne Gore ili neko drugi, svejedno, poslali su svog oficira da stoji pred ustaškim barjakom „za dom spremni“ i tako osramotili sve velike junake koji su svojim viteštvom zadivili svijet i ostavili neizbrisiv trag u istoriji. Šta reći za ovaj sramni čin, čin bez časti, bez morala, bez imalo stida i sramote i griže savjesti sem- veleizdaja. Naš narod kaže: „Nije tragedija kada te drugi pljune, ali kada pljuneš sam na sebe, onda si niko i ništa.“ I da bruka bude veća, sve se ovo dešava pod pokroviteljstvom onog istog šefa režima koji je crnogorske građane slao u rat za mir, koji su zahvaljujući njegovoj i tada i sada kratkovidoj politici bili žrtvovani, a ovim činom malo je reći i poniženi. Crnogorski režim je ovim činom iskazao svoju amoralnu vazalsku dušu, ali isto to ponovio samo nekoliko dana kasnije, kada je premijer Marković njemačkoj kancelarki Angeli Merkel potvrdio da se i Crna Gora zalaže da se na Balkanu ne mijenjaju granice, zaboravljajući pritom da se upravo na insistiranju da Kosovo postane nezavisna država drastično mijenjaju granice na štetu Srbije. Najavom zabrane obilježavanja godišnjice Podgoričke skupštine i otvorenim napadima na Mitropoliju crnogorsko- primorsku, obistiniće se proročanstvo velikog srpskog pisca Dobrice Ćosića da će režim u Crnoj Gori povesti pravi etnički rat protiv srpstva i da će učiniti sve da „Gorski vijenac“ doživi svoje izvrnuto paradoksalno značenje. Nama je, izgleda, suđeno da živimo godine najvećih veleizdaja. Koliko će ih vlasti u Crnoj Gori i Srbiji još proizvoditi i izvoditi ne mogu ni zamisliti, ali već sada znam da će ih biti i među onima u crnogorskoj opoziciji, jer istorija će zabilježiti da se najveća tragedija našeg vremena ogledala u ćutanju i ravnodušnosti onih koji su morali i ovog puta žestoko reagovati. To je, nažalost, proizvela politika čiji su glavni protagonisti beskičmenjaci i strani plaćenici.